Ik ben een fan van de films van Wes Anderson. Als redacteur van een tijdschrift is zijn film The French Dispatch des te leuker. In het intro-shot stelt een stem de redactie voor van het tijdschrift The French Dispatch. De stem legt uit hoe de hoofdredacteur te werk gaat- met een zwak voor de schrijvende redactieleden en genadeloos voor illustratoren. Nou wil ik niet zeggen dat onze POM hoofdredacteur hard en meedogenloos is naar allen die ooit een illustratie voor POM Magazine hebben gemaakt. Ik geloof van niet. Maar…. ik weet wel dat de illustratie van één van hen nooit is gepubliceerd om een soortgelijke reden als in de film gespeeld wordt (de kalkoenscene).
door Polly Parker
Onze hoofdredacteur had ooit een illustratie nodig voor een filosofisch artikel waarin de vraag centraal staat of levenloze objecten een ziel kunnen hebben. Iemand werd gevraagd een tekening voor het artikel te maken met als voorwaarde dat er geen dieren, mensen of planten op mochten staan, alleen maar objecten, dooie dingen dus. Nou je raadt het al. In de inbox ontvingen we een tekening propvol met bloemen en planten. Tja, onze hoofdredacteur was not amused en we moesten heel snel naar iets anders zoeken om bij het artikel te plaatsen (het werd een foto vol rotzooi aan spullen).
En hoe zit het dan met een zwak voor de schrijvende- en interviewende redactie? Nou…er zijn twee anekdotes die me bijgebleven zijn omdat in beide, bonnetjes de hoofdrol spelen. In het Plaza restaurant op Utrecht Centraal was een paar jaar geleden een redactieoverleg met Claire en Klaartje. Na afloop moesten zij allebei naar de wc. Toen ze weer terug waren in het restaurant, overhandigden ze met gevoel voor drama en iets wat op een klein dansje leek, de bonnetjes waarop de prijs stond van het wc bezoek. We hebben een regel dat alle bonnetjes ingeleverd dienen te worden bij onze hoofdredacteur en zelfs betaald plassen tijdens een redactieoverleg wordt vergoed. Hoewel ik eerlijk gezegd niet zeker weet of ze uitbetaald zijn. Vaak zit er iets tegoedbon-achtigs bij zo’n bonnetje en wie weet zit onze hoofdredacteur nu ergens gratis op een wc bril om dat tegoed alsnog zeg maar te verzilveren. Sorry, ik dwaal af.
Tijd voor de tweede anekdote. Ons culinaire redactielid, Boanna, werd op pad gestuurd om uit te zoeken waar je in Nederland de lekkerste etenswaar uit de muur kan trekken. Daarvoor diende ook zij keurig de bonnetjes in bij onze hoofdredacteur. Voor één van de bonnetjes stuurde Boanna zelfs een betaalherinnering via WhatsApp en uiteraard zorgde onze hoofdredacteur ervoor dat het openstaande factuurtje terstond betaald werd. Later drong tot haar door het bedrag dat ze had laten overmaken: 28 euro voor wat snacks uit de muur ergens in Amsterdam! Ze zocht het bonnetje op, het stond er echt, 28 euro inclusief btw. Tweemaal wat vega dingen en een kroket. Nou is tweemaal helemaal goed want Boanna mag nooit alleen proeverijen doen. Ze moet andere mensen meenemen zodat verschillende gerechten tegelijkertijd geproefd worden, wat haar artikel alleen maar ten goede komt. Maar dit keer stond er iets vreemds op de bon namelijk, 2 maal What the Fuck. Het stond er echt. Elk 10 euro per stuk, twee maal, in totaal 20 euro.
Nou….Boanna ontving een appje met de vraag hoe de What the Fucks smaakten want dat had onze hoofdredacteur niet kunnen lezen in haar artikel.
B: <oh, is dat dan ook vergoed? >
Hfd Red: <klopt. is betaald, hoe smaakte het?>
B: <we hadden niet gedacht dat het vergoed zou worden.>
Hfd Red: <maar wat is het?>
B: <een bordspel, we zagen dat daar liggen in dat tankstation, zo vlak naast de muur met eten en toen hebben we het allebei gekocht. we kenden het nog niet.>
Tja en net als in de film The French Dispatch, kan de hoofdredacteur van POM Magazine maar moeilijk de redactie iets weigeren.
Hfd Red: <oke prima, veel speelplezier.>
