POM Magazine 10 jaar Archieven

Boanna Bites

In één van de vreemdste periodes in het 10 jarig bestaan van POM Magazine, toen we noodgedwongen zoveel mogelijk thuis moesten blijven in verband met de Corona Lockdown, trakteerde Boanna Pieterse de POM Magazine lezers met de beste restaurants tips. Tijdens de lockdown? Jawel! Cafés, restaurants en bars gingen noodgedwongen dicht. Geen donderdagmiddagborrel meer met de collega’s. Geen vrijdagavondcocktails met de vriendinnen. Geen wijn met knabbels en hapjes op een verwarmd overdekt terras om een landerige zondagmiddag te verzachten. Boanna liet het er niet bij zitten. Ze struinde Amsterdamse eettenten af op zoek naar onconventionele lekkernijen, die opgehaald of gebracht konden worden. Resoluut haalde zij de horeca in huis. Na de lockdown ging Boanna verder op zoek naar de beste adressen. Hieronder vind je the-best-of-selectie uit Boanna’s proeverijen. We hebben gecheckt of ze de test-der-tijden hebben doorstaan. Ons oordeel: ze staan nog steeds als een huis.

door Boanna Pieterse

MiMa Amsterdam
Met MiMa Amsterdam haal je nog steeds de belofte in huis van een happy-hour zoals je die gewend bent bij je favoriete cocktailbar. Deze belofte begint al bij de elegante website van MiMa. De eigenaressen Emilie & Maxime tonen hun op maat geselecteerde boxen vol bekende cocktails en niet- alcoholische ‘mocktails’. Wij lieten de tastingbox thuisbezorgen, een verrassingsbox met drie verschillende cocktails. De box heeft een chique uitstraling. Overal komt het logo van MiMa terug. Bij het openen vonden we een grote envelop met drie blaadjes met uitleg hoe je de cocktails moet samenstellen. Verder ontdekten we in de box een maatbekertje voor de drank en de ingrediënten die al waren afgemeten en handig verpakt. Onze tweepersoons tastingbox had alles voor de cocktails: Gin Tonic, Spiced Winter Gin Tonic en White Russian Pumpkin Spice. Wij vonden de MiMa cocktailbox een beleving die de moeite waard is. Er is aandacht besteed aan alle details voor een mooie uitstraling, waardoor onze @home cocktailparty een hele feestelijke ervaring was.
MiMa

Vegan Junk Food Bar
Ik raad iedereen aan om zelf je bestelling bij één van de Vegan Junkfood Bar vestigingen af te halen want dit 100% vegan restaurant is een lust voor het oog. Het interieur is roze en de graffiti op de muren laat je niet vergeten waarvoor je er ook alweer was: voor vegan én voor junkfood. De menukaart biedt een uitgebreide keuze aan plant-based gerechten die speelse namen hebben als Fizz& Chipz, Mc Cruelty Free Burger, Betterballs, Heppi Ribs. We bestelden aan de grote bar en binnen 10 minuten werd de hele bestelling in een roze tas aan ons overhandigd. Wij hadden onder andere de Fizz & Chipz besteld: een bakje knapperige frietjes met vegan vis. De vis ziet eruit als vis, heeft de structuur van vis maar smaakt niet naar vis. De krokante Betterballs met pindavulling hadden de bite die we van klassieke bitterballen kennen. De Beastie Shawarma zag er indrukwekkend uit door de roze bun. De krokante sweet potato fries pasten overal uitstekend bij evenals de bloedhete sriracha saus en de pinky truffelsaus. Al met al is Vegan Junkfood Bar de ervaring waard met zijn smaakvolle, fotogenieke gerechten en goede service.
Vegan Junkfood Bar Amsterdam

Pardon, wat voor een muur aan de Zeedijk?
Dutch Courage is een cocktailbar in de voormalige Amsterdamse zeemansbuurt, aan de Zeedijk. Bij het zien van de sjieke foto’s op hun website verwacht je iets luxueus, maar het is een ouderwets bruin café. Dutch Courage bar is gespecialiseerd in jenever en er staan zo’n 150 verschillende soorten jenever op de planken achter de bar. Dutch Courage verwijst naar de moed die de Nederlandse soldaten zich indronken voordat ze de strijd met de Engelsen aangingen tijdens de 80-jarige oorlog. Wat is het geheime wapen van een bar met zo’n geschiedenis? De Jenever Muur, die naast de bar staat. Deze muur is speciaal voor Dutch Courage gebouwd om de koppeltjes jenever- en bierflesjes goed koud te houden. Je kunt bij Dutch Courage namelijk een kopstootje uit de muur trekken! Al met al een geweldig Amsterdams café van kwaliteit met een unieke muur.
Zeedijk 12, Amsterdam

Wat is het toch met verdriet? Speelt Rosita Segers nog steeds het antwoord?

Twee jaar geleden interviewde POM Magazine actrice Rosita Segers over de voorstelling ‘Spread The Sadness’, die ze samen met Max Laros produceerde. Max en Rosita vormen het Utrechtse theatercollectief, Non Creators Company en sinds het interview maakten en speelden ze vele voorstellingen. In een gesprek met Giulia Weijerman vertelt Rosita over de voorstelling waarmee ze nu op de planken staat en wat de Non Creators Company allemaal nog meer in petto heeft.

door Giulia Weijerman

Twee jaar geleden interviewde POM Magazine jou over jullie voorstelling Spread the Sadness. Je vertelde toen dat je het moeilijk vindt om te huilen en in een groep toe te geven aan je verdriet. Hoe is dat nu?
Ik vind het nog steeds moeilijk om me zo kwetsbaar op te stellen en de controle te verliezen.

Kun je dan wel controle verliezen in je theaterstukken?
Als ik voor een stuk op het podium sta lukt het me vaak om alles toe te laten en ergens volledig voor te gaan, zonder te weten waar ik uit kom. In zekere zin bevind ik me op het podium in een gecontroleerde situatie die als randvoorwaarde fungeert en waarbinnen ik de controle helemaal los kan laten. Daarom vind ik spelen ook zo lekker. Geef mij een brilletje en een petje en ik speel een onzeker jongetje van 12. Geef me een raar pruikje en ik ben een oud mannetje. Geef mij een rare broek en ik speel een onzeker meisje. Ik hou van gekke kostuums waarin ik me kan transformeren. Het geeft me een spelimpuls.

Als je nu terugkijkt op jullie voorstelling Spread The Sadness, is er iets veranderd in de manier waarop jij en Max Laros verhalen vertellen in jullie producties?
Ik denk dat de stukken die Max en ik maken nog steeds ontstaan vanuit een persoonlijke fascinatie. Net als Spread The Sadness is het uitgangspunt van onze laatste voorstelling Ôskwanteklip verdriet. Verdriet om vergankelijkheid, afhankelijkheid en eindigheid. Verdriet om de aftakeling die je ziet bij je opa’s en oma’s. Spread The Sadness was montagetheater met allemaal in elkaar gevlochten acts. Voor onze laatste voorstelling Ôskwanteklip, wilden we het maskerspel ontdekken en die speelstijl leren. We zijn altijd op zoek naar toneelvormen die we nog niet kennen. We hadden ook nog nooit oude mensen gespeeld en als acteurs vonden we dat een mooie, nieuwe uitdaging. Ôskwanteklip gaat over een heel oud stel dat in een huisje aan zee woont. Op een gegeven moment overlijdt de vrouw, Gon. Ik speel de echtgenoot, Ger, die alleen achterblijft. Ger gaat door alle stadia van rouw. Hij heeft niet zoveel meer om voor te leven. Zijn lichaam takelt af en zijn vrouw is dood. Hoe kun je in die eenzaamheid en dat lijden, toch schoonheid of troost te vinden? Daar gaat de voorstelling over.

Ik las ergens over de transformatie van Gon in een mossel! Klopt dat?
Vanaf het moment dat Gon is overleden speelt er in het hoofd van Ger een vervreemdend, absurdistisch, irreëel universum af. In het tweede deel van de voorstelling belandt het publiek in het hoofd van Ger, waar alles kan. Als je iemand verliest doet alles je aan diegene denken, dat wilden we mooi verbeelden. We hebben een maskerworkshop gevolgd. Daarna hebben Max en ik samen met onze vormgevers een weeklang alleen maar maskers gemaakt. Max heeft toen een mosselmasker gemaakt. We wisten tijdens het maken van al die maskers nog niet wat we ermee gingen doen. Uiteindelijk zijn ze bijna allemaal in de voorstelling terechtgekomen.

Wat hopen jullie dat mensen meenemen na het zien van Ôskwanteklip?
Ik hoop dat mensen niet alleen verdriet ervaren maar ook momenten van schoonheid. Het is een grappige voorstelling, dus ik hoop ook dat ze lachen en plezier beleven.

Hoe gaat het nu met de Non Creators Company?
Het gaat goed! We zitten nu samen met Theater Kikker en Dood Paard in de nieuwe- makers-regeling van het Fonds voor Podiumkunsten. Dat houdt in dat we twee jaar lang de ruimte krijgen om twee producties te maken en onze signatuur uit te diepen en te verbreden. Het eerste jaar is bijna voorbij en we gaan beginnen aan het tweede jaar met een nieuwe productie LOSERS. Steeds meer mensen kennen de Non Creators Company. Toen we net bestonden was het maar hopen dat regisseurs met ons wilden werken. Nu komen ze soms naar ons toe om met ons samen te werken. We voelen dat we aan het groeien zijn.

Stel je zou een onbeperkt budget hebben en een groot team, wat voor voorstelling zou je dan maken?
Het lijkt me geweldig om een voorstelling te maken waarin Max en ik de hele tijd aan het vliegen zijn. Dat we in de lucht hangen met een touw aan het grid en alle decorstukken en props hangen dan ook in de lucht met touwen. Alles hangt in de lucht, dat lijkt me fantastisch. Zoiets hebben we nog nooit gedaan. Waarschijnlijk is het heel onhandig en oncomfortabel want je hangt de hele voorstelling in een soort tuigje aan het grid.

Het idee lijkt leuk, maar dan hang je daar maar, toch?
Lacht hard.

Je ben een tijd geleden verhuisd van Limburg naar Utrecht. Hoe bevalt Utrecht? Hoe is om daar een creator te zijn?
In Limburg hield ik me vooral bezig met musical. Met andere vormen van theater kwam ik toen nauwelijks in aanraking. In Utrecht ontdekte ik pas hoe levendig en divers de theaterscene is – dat voelde alsof er een nieuwe wereld voor me openging.

Wat was de eerste voorstelling die een grote indruk op je maakte?
Dat was niet in Utrecht, maar op Oerol. Daar zag ik de voorstelling Guess Who’s Back van de Young Gangsters. Het was komedie met superveel slapstick vechtscenes, in Amerikaans Engels en met veel publieksparticipatie. Ik had nog nooit zoiets gezien, ik kende dat helemaal niet. Een hele lange bloederige vechtscene doen, een Amerikaanse talkshow spelen in een voorstelling die gaat over de terugkomst van Jezus. Het maakte enorme indruk en liet me zien dat alles gewoon kan.

Hoop je dat mensen later ook zo naar jouw werk kijken?
Ik hoop van wel, dat lijkt me fantastisch. Ik hoop dat we iets maken dat zo anders is, dat mensen naar onze voorstelling willen gaan om te zien wat we nu weer gemaakt hebben. Ik hoop dat mensen helemaal meegenomen worden in onze fantasie en de wereld die we maken.

Speellijst Non Creators Company

Fotografie: Dagmar Ketelaers

De eindredacteur- Josine Boven

Sinds jaar en dag doet Josine Boven de eindredactie voor de artikelen van POM Magazine. In haar vrije tijd kijkt en fotografeert ze graag vogels. Met deze liefhebberij is Josine een beetje een vreemde eend in de redactie waar cultuur, kunst en stadse trends de boventoon voeren. Des te meer wordt zij door de redactie gewaardeerd. Want, zoals een vogelaar vogels bestudeert, zo neemt Josine onze artikelen onder handen: met respect voor de ziel die de auteur het artikel heeft geschonken. Song Bloemendaal werkt sinds kort voor de POM Magazine redactie. Zij nam met beide handen het aanbod aan om in het kader van de 10 jarige verjaardag van POM Magazine, een interview met Josine te doen. Een mooie gelegenheid om erachter te komen wat er de afgelopen jaren zich allemaal bij POM Magazine heeft afgespeeld.

door Song Bloemendaal

Josine je bent al negen jaar de eindredacteur van POM Magazine. Hoe ben je bij POM Magazine terechtgekomen?
Ik ben vrijwel vanaf het begin erbij. Een vriendin van mij was één van de eerste redacteuren van POM Magazine, zij interviewde en schreef columns. Zij vertelde mij op een gegeven moment dat ze op zoek waren naar een eindredacteur. Toen ben ik met Regina, de hoofdredacteur, in contact gekomen en dat klikte. Sindsdien doe ik redactiewerk voor POM Magazine. Ik weet nog goed het moment waarop Regina uitlegde waar POM Magazine voor stond: in de artikelen en interviews gaat onderwerp vóór opinie en nieuwsgierigheid wint het van kritiek. Ik kon dat toen niet zo goed plaatsen. Ik heb als ZZP-er de laatste jaren veel gewerkt in een omgeving, waar opinie juist erg belangrijk is. Daar was ik aan gewend en moest dat allemaal loslaten bij de artikelen van POM Magazine.

Hoe was dat in het begin voor jou om die switch te maken ?
Het voordeel was dat ik niet hoefde te schrijven. Ik las wat andere schreven en keek in eerste instantie of de zinnen klopten en of er spelfouten in stonden. Ik deed het basale eindredactie werk zeg maar. Gaandeweg ben ik meer gaan letten op de stijl. Dat is wel een groei geweest. Als ik daadwerkelijk was gaan schrijven zou ik dat lastiger hebben gevonden dan wat ik nu uiteindelijk doe, het redigeren van de artikelen.

Als je terugkijkt naar de eerste artikelen die je geredigeerd hebt en die vergelijkt met de artikelen die je nu binnenkrijgt, zie je dan verschil?
Als ik naar mezelf kijk, heb ik in de loop der jaren veel meer behoefte gekregen aan dingen waar geen mening aan hoeft te hangen. Ik denk dat POM Magazine wat dat betreft in een behoefte voorziet waar steeds meer mensen open voor staan. Er wordt al zoveel geschreven over de geopolitieke situatie waarvan we allemaal iets moeten vinden. Het is goed dat er een blad is dat geen mening heeft over sociaal maatschappelijke- en politieke ontwikkelingen en daarin eigenwijs is. Ik ben daarin meegegroeid. Regina is met haar idee van POM Magazine echt een voorloper geweest met een blad waar nu steeds meer behoefte aan is.

Is de focus van de artikelen in de loop der jaren veranderd?
De thema’s zijn gelijk gebleven maar de focus in de artikelen is meer naar de derde persoon verschoven. In het begin waren er meer verhalen vanuit de ik-vorm. Het zijn voor mijn gevoel nu meer verhalen over mensen. De columns zijn altijd van goede kwaliteit geweest. De interviews hebben een kwalitatieve groei doorgemaakt. Het lukt steeds weer om bij mensen interessante verhalen los te maken, mensen waarvan ik nog nooit gehoord had.

Is er een artikel dat bij jou is blijven hangen?
Het artikel over een Neon Reclame Museum in Warsaw is me echt bijgebleven. Ik had nooit gedacht dat je neon reclame kunt verzamelen om er vervolgens een themamuseum van te maken. Verder vind ik de columns van Zwaantje van Klaveren erg leuk. Misschien komt dat ook omdat Zwaantje net als ik, houdt van vogels kijken. Zij heeft eens een column geschreven waarin ze beweerde een middelste bonte specht gezien te hebben in een park in Rotterdam. Terwijl ik dat stuk redigeerde dacht ik, “Een middelste bonte specht in Rotterdam? Dat moet volgens mij de grote bonte specht zijn geweest.” Ik heb zelfs bij een bevriende vogelaar gecheckt en die dacht ook dat het bijna onmogelijk is om een middelste bonte specht in Rotterdam te zien. Toen heb ik in een opmerking aangegeven dat hier maar even grote bonte specht van gemaakt moet worden, want dat is wat geloofwaardiger. De columns die columnist AAG in het begin voor POM Magazine schreef zijn me ook bij gebleven. Vooral de column Wat is het toch met Mini? Het is een hilarisch verhaal over mini rijders. Ik kreeg tijdens het redigeren gewoon de slappe lach.

Wat vind je naast de artikelen en columns, nog meer mooi aan POM Magazine?
Dat het er na 10 jaar nog steeds is, met een stabiele lezers groep die nog steeds groeit. POM Magazine heeft zich toch maar mooi staande weten te houden. Dat is een groot compliment voor iedereen die er aan meewerkt. Ik ben de afgelopen dagen het archief in gedoken. Wat opvalt is dat de columns en artikelen tijdloos zijn, ze zijn nog steeds leuk. Die tijdloosheid is de kracht van het tijdschrift denk ik.

Heb je wel eens artikelen binnengekregen die niet echt bij POM Magazine passen?
Nee, want Regina is daar heel strikt in, zij waakt daarvoor. Maar ik heb wel eens artikelen gehad met veel te veel ingewikkelde woorden. Ik probeer nooit een zin te herschrijven. Ik vind het belangrijk dat de teksten zoveel mogelijk blijven zoals ze zijn aangeleverd. Maar als ík al een zin niet begrijp dan zullen meer mensen die niet begrijpen. Dan plaats ik een opmerking in de tekst dat het te ingewikkeld is en soms met suggesties voor verbeteringen. En als ik toch een verandering aanbreng in een tekst dan mag je die eigenlijk niet doorhebben. Je moet als auteur het gevoel blijven houden dat het jouw artikel is.

Waarin zou POM Magazine de komende 10 jaar nog verder kunnen doorgroeien?
Ik denk dat ze gewoon moeten doorgaan op de ingeslagen weg. Mijn boodschap voor iedereen die voor POM Magazine werkt of dat in de toekomst gaat doen is “hou die dwarse blik”. Juist nu is er veel behoefte aan relativering in een wereld vol mooie ontwikkelingen in de kunst, cultuur, film, muziek, architectuur en mode. Ik vind het enorm leuk wat ik doe bij POM Magazine en hoop het nog lang te blijven doen. Ik kijk uit naar het 10 jarig feestje straks.

Wat is het toch met bonnetjes?

Ik ben een fan van de films van Wes Anderson. Als redacteur van een tijdschrift is zijn film The French Dispatch des te leuker. In het intro-shot stelt een stem de redactie voor van het tijdschrift The French Dispatch. De stem legt uit hoe de hoofdredacteur te werk gaat- met een zwak voor de schrijvende redactieleden en genadeloos voor illustratoren. Nou wil ik niet zeggen dat onze POM hoofdredacteur hard en meedogenloos is naar allen die ooit een illustratie voor POM Magazine hebben gemaakt. Ik geloof van niet. Maar…. ik weet wel dat de illustratie van één van hen nooit is gepubliceerd om een soortgelijke reden als in de film gespeeld wordt (de kalkoenscene).

door Polly Parker

Onze hoofdredacteur had ooit een illustratie nodig voor een filosofisch artikel waarin de vraag centraal staat of levenloze objecten een ziel kunnen hebben. Iemand werd gevraagd een tekening voor het artikel te maken met als voorwaarde dat er geen dieren, mensen of planten op mochten staan, alleen maar objecten, dooie dingen dus. Nou je raadt het al. In de inbox ontvingen we een tekening propvol met bloemen en planten. Tja, onze hoofdredacteur was not amused en we moesten heel snel naar iets anders zoeken om bij het artikel te plaatsen (het werd een foto vol rotzooi aan spullen).

En hoe zit het dan met een zwak voor de schrijvende- en interviewende redactie? Nou…er zijn twee anekdotes die me bijgebleven zijn omdat in beide, bonnetjes de hoofdrol spelen. In het Plaza restaurant op Utrecht Centraal was een paar jaar geleden een redactieoverleg met Claire en Klaartje. Na afloop moesten zij allebei naar de wc. Toen ze weer terug waren in het restaurant, overhandigden ze met gevoel voor drama en iets wat op een klein dansje leek, de bonnetjes waarop de prijs stond van het wc bezoek. We hebben een regel dat alle bonnetjes ingeleverd dienen te worden bij onze hoofdredacteur en zelfs betaald plassen tijdens een redactieoverleg wordt vergoed. Hoewel ik eerlijk gezegd niet zeker weet of ze uitbetaald zijn. Vaak zit er iets tegoedbon-achtigs bij zo’n bonnetje en wie weet zit onze hoofdredacteur nu ergens gratis op een wc bril om dat tegoed alsnog zeg maar te verzilveren. Sorry, ik dwaal af.

Tijd voor de tweede anekdote. Ons culinaire redactielid, Boanna, werd op pad gestuurd om uit te zoeken waar je in Nederland de lekkerste etenswaar uit de muur kan trekken. Daarvoor diende ook zij keurig de bonnetjes in bij onze hoofdredacteur. Voor één van de bonnetjes stuurde Boanna zelfs een betaalherinnering via WhatsApp en uiteraard zorgde onze hoofdredacteur ervoor dat het openstaande factuurtje terstond betaald werd. Later drong tot haar door het bedrag dat ze had laten overmaken: 28 euro voor wat snacks uit de muur ergens in Amsterdam! Ze zocht het bonnetje op, het stond er echt, 28 euro inclusief btw. Tweemaal wat vega dingen en een kroket. Nou is tweemaal helemaal goed want Boanna mag nooit alleen proeverijen doen. Ze moet andere mensen meenemen zodat verschillende gerechten tegelijkertijd geproefd worden, wat haar artikel alleen maar ten goede komt. Maar dit keer stond er iets vreemds op de bon namelijk, 2 maal What the Fuck. Het stond er echt. Elk 10 euro per stuk, twee maal, in totaal 20 euro.
Nou….Boanna ontving een appje met de vraag hoe de What the Fucks smaakten want dat had onze hoofdredacteur niet kunnen lezen in haar artikel.

B: <oh, is dat dan ook vergoed? >

Hfd Red: <klopt. is betaald, hoe smaakte het?>

B: <we hadden niet gedacht dat het vergoed zou worden.>

Hfd Red: <maar wat is het?>

B: <een bordspel, we zagen dat daar liggen in dat tankstation, zo vlak naast de muur met eten en toen hebben we het allebei gekocht. we kenden het nog niet.>

Tja en net als in de film The French Dispatch, kan de hoofdredacteur van POM Magazine maar moeilijk de redactie iets weigeren.

Hfd Red: <oke prima, veel speelplezier.>

The Best Of Speels

Hallo POM Magazine lezer, Polly Parker hier. Figuurlijk gezegd in de pen geklommen om voor de tiende verjaardag van POM Magazine een column te schrijven. Ik hoor de lezer denken, “Jeetje Polly wat een snibbige toon en vanwaar toch? En trouwens dit is toch Speels Polly, geen Column Polly?” Nou… zoals de lezer weet hou ik me voor POM Magazine voornamelijk bezig met de cultuuragenda. Daarom zit ik regelmatig op een hoekstoel voor een theater- of concertpodium, of sta ik in menig galerie en museum voor een foto of schilderij. Dit allemaal om te zien en te horen of het allemaal het vermelden in de POM Speels cultuuragenda waard is. Gelukkig houdt onze hoofdredacteur me op de hoogte van de stand van zaken van de andere rubrieken. Zo vertelde ze me over de artikelen die in het kader van het tienjarig jubileum in oktober en november gepubliceerd gaan worden. In allerlei leuke interviews wordt dan teruggeblikt met mensen die in de afgelopen jaren al eerder geïnterviewd zijn door ons. Zelfs onze eindredacteur Josine is geïnterviewd door de nieuwe aanwinst in de redactie, Song Bloemendaal. “Leuk toch?!”, riep onze hoofdredacteur enthousiast. Waarop ik vroeg of het haar geen goed idee leek om zelf eens geïnterviewd te worden. Tenslotte was zij de afgelopen tien jaar hoofdredacteur van POM Magazine. Het antwoord was een heel verhaal over op de achtergrond blijven in haar rol en op de voorgrond treden van de redactieleden en tot slot de vraag of ik iets kon schrijven over anekdotes die ze wel eens met me heeft gedeeld tijdens de borrel. Na een moment van sprakeloosheid, gevolgd door boosheid, direct uitmondend in bravoure, besloot ik ter plekke om de uitdaging aan te gaan op voorwaarde dat ik The Best Of Speels mocht schrijven. Geheel subjectief. En zie hier lezer: u wordt getrakteerd op het beste van de rubriek Speels van de afgelopen tien jaar.

Mamma Medea van Theatergroep Suburbia
De Griekse tragedie Medea kennen we allemaal vanwege de ontknoping: moeder doodt kinderen. Vreselijk. Maar hoe komt Medea tot die daad? Dat was de hamvraag waarop Theatergroep Suburbia in 2022 antwoord probeerde te geven in een toneelversie van Tom Lanoye. Mamma Medea is een liefdesverhaal maar ook een verhaal over uitsluiting en verraad. Charlie Chan Dagelet speelde Medea en Stefan Rokebrand haar grote liefde, Jason. Waarom dit op The Best Of Speels moet staan? Charlie Chan Dagelet speelt een vrouw die haar kinderen vermoordt en Stefan Rokebrand een man die het allemaal op zijn beloop laat en dit drama niet heeft weten te voorkomen. Desondanks krijg je geen hekel aan dit paar en voel je na afloop van de voorstelling alleen maar mededogen. Dat vind ik knap.

Helpdesk van Wunderbaum
De Rotterdamse acteursgroep Wunderbaum heeft van hun voorstelling Helpdesk, een podcast versie gemaakt. Voor haar rol in de voorstelling kreeg actrice Wine Dierickxen in 2016 de Theo d’Or. Nu kun je één uur lang luisteren naar haar vertolking van Caren’s Helpdesk. Voor haar diverse bellers moet Caren telkens andere specialisaties beheersen. Terwijl ze voortdurend nieuwe identiteiten aanneemt, komt ze steeds verder te staan van haar oorspronkelijke zelf. Gaandeweg rijgen de gesprekken zich aaneen tot een bizarre trip. Nog steeds te beluisteren en nog steeds een mega aanrader.
Naar podcast

Aus dem Tagebuch einer erschöpften Unternehmerin
De Duitse journalist en auteur Frank Lorentz plaatste in 2021 zijn verhalenbundel op Instagram. Elke dag kon je op Instagram de belevenissen lezen van een zakenvrouw. Een soort Bridget Jones, maar dan Duits, volwassener en tienduizend keer leuker. Ik vond het de verrassing van 2021. Weliswaar geschreven in het Duits, maar leest desondanks lekker weg.
Naar Instagram boek

WIND van Toneelgroep Jan Vos
Voor dit stuk ben ik in de zomer van 2023 naar Drenthe gereden, naar Eelde, voor een voorstelling in een tent op een weiland vol koeien. Het was een fantastische voorstelling met topacteurs en leuk publiek (inclusief de koeien die buiten met geloei reageerden op de teksten van de acteurs en ons geklap). Waar ging het stuk over? Toneelgroep Jan Vos schuwt actuele maatschappelijke thema’s niet. Hun project WIND is een komedie over de energietransitie. Het zit vol ongelukkige politieke keuzes met grote gevolgen voor de bewoners van een klein dorp waar eerst turf werd gestoken en daarna gas omhoog werd gepompt. Als de inwoners te horen krijgen dat op hun grondgebied een windmolenpark komt, lopen de emoties hoog op.

RECHT van Veenfabriek
In 2023 was het tweede deel RECHT te zien van de drieluik De Klap. In dit drieluik schetste het toneelgezelschap Veenfabriek, hoe professionals zich verhouden tot een ontwrichtende gebeurtenis, de zogenaamde Klap. Het eerste deel, KRANT heb ik in 2022 gezien. Het jaar daarop de voorstelling RECHT waarin het publiek samen met twee juristen in een Haagse nachtclub belandt. Beide juristen werken voor het Internationaal Strafhof en Gerechtshof. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens bestaat 75 jaar en zij moeten een speech daarvoor schrijven. Met de whisky op tafel en afgeleid door het entertainment van de nacht proberen deze twee uit alle macht het goede te doen. Acteur Phi Nguyen werd voor zijn rol als één van de juristen, genomineerd voor de Louis D’ Or. En terecht!

De Blankenberge Tapes
Dit is een hoorspel in podcastvorm waarin twee jonge rechercheurs en de broer van één van de slachtoffers (subliem gespeeld door de Vlaamse acteur Johan Heldenbergh) vertellen over de zoektocht naar de daders van twee moordzaken. Het is gewoon een spannende detective, maar de crux zit hem in de acteurs die de personages geloofwaardig neerzetten. Mensen van nu, met een alledaags leven anno nu. Alleen sommige worden vermoord.
Naar podcast