Giulia Weijerman, auteur op POM Magazine

The Creative Technologist

In een interview met Nahuel Gerth vroeg POM Magazine’s Giulia Weijerman hoe hij zichzelf graag voorstelt aan anderen: als kunstenaar, grafisch ontwerper of als programmeur? Nahuel Gerth heeft een manier gevonden die alle drie rollen met elkaar verbindt. Hij komt oorspronkelijk uit Duitsland maar woont nu in Tsjechië, waar hij voor klanten veel commerciële opdrachten doet. Maar zijn Instagramvolgers kennen hem vooral van humoristische posts. Giulia Weijerman interviewde Nahuel en probeerde erachter te komen waarom deze duizendpoot zichzelf het liefst voorstelt als “Creative Technologist”.

Door Giulia Weijerman

Nahuel, als je zou moeten kiezen tussen nooit meer iets creëren of nooit meer online, wat zou je dan kiezen?
Ik denk dat ik dan zou kiezen voor nooit meer online. Creëren is iets heel essentieels voor mij, het is een manier om gedachten te uiten. Onlangs had ik met een aantal mensen een discussie over de vraag of er een verband is tussen geluk en je werk. We kwamen tot de conclusie dat het gemakkelijker is om gelukkig te zijn in je werk met een baan in de creatieve sector. Maar jouw vraag is lastig, het blijft een moeilijke keuze. Het creatieve proces is zo vervlochten met het internet. Ik moet in mijn werk vaak programmeren en gebruik veel code. Daarvoor doe ik op internet veel onderzoek. Maar het internet is ook een inspiratiebron voor mij. Het speelt een belangrijke rol in wat ik maak en hoe ik kijk naar de wereld.

Je noemt jezelf een Creative Technologist. Hoe word je een Creative Technologist?
Van kleins af aan tekende ik stripfiguren. Mensen waarschuwden mij dat je met striptekenen geen droog brood kunt verdienen. Ze adviseerden om iets anders te gaan doen. Een studie Communication Design leek me een mooi alternatief. Communication Design richt zich voornamelijk op commerciële communicatie. Met creative coding heb ik een manier gevonden waarmee ik mijn nieuwsgierigheid de vrije loop kan laten gaan, zomaar, zonder doel of reden.

Wat betekent het om een Creative Technologist te zijn?
Het betekent dat ik verhalen vertel die ik op een visuele manier communiceer, met gebruik van IT technologie. Ik hou wel van de term Creative Technologist. Het dekt zowel artistieke als commerciële communicatie. Het is een beetje vaag, maar geeft toch wel een idee van wat ermee wordt bedoeld.

Welke rol speelt creative coding in jouw werk?
Met de standaard tools krijg je doorgaans alleen maar statisch werk. Als het werk eenmaal af is, verandert het niet meer. Met creative coding kun je een grafisch werk interactief of reactief maken. In plaats van toetsenbord en muis, kun je zelfs je eigen lichaam gebruiken om met een website te communiceren. De website reageert dan op lichaamsbeweging. Deze methode gebruik ik vaak in mijn werk. Het is begonnen met letters die kris kras over het computerscherm vliegen wanneer ik met mijn vingers langs het scherm beweeg. Met dit soort grappige dingetjes probeer ik zoiets abstracts als IT technologie begrijpelijker te maken voor het publiek. Het is inmiddels uitgegroeid tot een nieuwe manier van communiceren. Je gebruikt als het ware je lichaam als interface om verbinding op te zetten met je computer. Daarmee koppel je iets digitaals met iets fysieks.

Gebruik je Artificial Intelligence (AI) in je werk?
Ik maak veel gebruik van AI voor mijn commerciële- en artistieke werk. Als ik geen idee heb waar of hoe ik moet beginnen met een ontwerp, schakel ik AI in. Ik vertel aan het AI programma wat mijn zorgen zijn of ik leg het eindresultaten uit dat ik voor ogen heb. AI is voor mij als een heel slim iemand aan wie ik altijd mijn vragen kan stellen. Ik krijg soms hele goede aanbevelingen die me verwijzen naar allerlei onderwerpen die ik dan samen met AI verder kan onderzoeken. Heel praktisch dus, want het bespaart me veel tijd.

Hoe zie jij de digitale toekomst?
Ik ben een groot fan van de schrijver Yuval Harari, hij schrijft onder andere over de geschiedenis van de mensheid. Wat me is bijgebleven is dat biologisch gezien het menselijk lichaam nog steeds geschapen is voor het stenentijdperk. Ons lichaam is ervoor gemaakt om mijlenver te lopen in de buitenlucht, voedsel te verzamelen, te rennen tijdens de jacht, om vervolgens met je familiekring om het kampvuur te zitten. Dat is precies het tegenovergestelde van hoe we nu leven. We zitten de meeste tijd ergens op kantoor en we zien onze familie niet zo vaak als we zouden willen. Ik zou het fantastisch vinden als we een manier vinden om weer in contact te komen met de natuur. Daarmee zeg ik niet dat we geen technologie meer mogen gebruiken. We moeten proberen een manier van leven te vinden waarvoor we oorspronkelijk geschapen zijn en weer in verbinding komen met onze omgeving. Maar met behoud van alles wat technologie mogelijk maakt.

Might Delete Later maar waar is Derek?

Ik heb een obsessie voor stickers en flyers op straatlantaarns. Met de fiets sta ik regelmatig stil voor een groen stoplicht omdat ik de volgeplakte lantaarnpalen aandachtig aan het bestuderen ben. Er komt van alles voorbij: woordgrapjes, hoofden van mensen in de vorm van een ei, liefdesbrieven en ga zo maar door. Ik zie het als een ultieme vorm van zelfexpressie, rebellie en straatkunst. Er is een intrigerend exemplaar dat mijn nieuwsgierigheid prikkelt. Het gaat om een gele flyer die ik op meerdere plekken al ben tegengekomen. Op de flyer staat in hoofdletters: LEAVE A VOICEMAIL AND I MIGHT MAKE A SONG OUT OF IT. Onderaan de flyer kun je een papiertje met een telefoonnummer afscheuren. Na nader onderzoek ontdekte ik dat deze flyer is gemaakt door Might Delete Later, een project van een anonieme Lets/Nederlandse muziekproducent. Zij maakt nummers van voicemails die ze van vreemden ontvangt. Inmiddels heeft deze artiest zesentwintigduizend volgers op Instagram en heeft opgetreden op grote festivals over de hele wereld, waaronder “Tomorrowland” en “Defected Croatia”. Ik besloot haar te bellen voor een interview met POM Magazine want ik wilde meer over dit project te weten te komen.

door Giulia Weijerman

Wat is het hele idee achter Might Delete Later?
De bedoeling van Might Delete Later, is dat mensen een voicemail inspreken, het kan van alles zijn, wat ze maar willen. Jouw voicemail “might or might not”: het kan wel of niet terecht komen in mijn songs, wel of niet door iemand beluisterd worden. De beller heeft geen idee wie de voicemail hoort. Dat is het leuke als je tegen niemand in het bijzonder praat, je gaat ergens of nergens heen. Vanaf het moment dat we de eerste flyers met ons telefoonnummer op een muur plakten in Amsterdam, kon dit project wel of niet goed uitpakken. Op het moment ontvang ik dagelijks zo’n 10 a 15 voicemails. Misschien gebruik ik er een stuk of twee voor mijn muziek. Maar ik kan ook een voicemail gebruiken die 8 maanden geleden is ingesproken. Het gaat in dit project om de “might”.

En hoe zit het met het “delete” deel? Delete je voicemails die je hebt ontvangen?
Eerlijk gezegd, ik delete ze niet. Ik sla ze allemaal op, ik beluister ze allemaal en ik label ze allemaal met categorieën als Love of Food. Om één of andere reden vinden mensen het leuk om te bellen wanneer ze hun favoriete snack of fruit eten en daar hebben ze het dan uitgebreid over. Iemand heeft eens voicemail achtergelaten met: “Op dit moment eet ik, terwijl ik bel, de lekkerste watermeloen die ik ooit heb gegeten.” Mensen hebben het over verdrietige dingen maar ook over hele mooie dingen in hun leven. Ik gooi de voicemails niet weg, maar er is altijd een kans dat ik ze niet ga gebruiken.

Krijg je wel eens boze berichten of andere emotionele berichten?
Ik ontvang berichten over hoe we moeten overleven op deze Aarde met alle problemen die we hebben met duurzaamheid en opwarming van de aarde. Ik ontvang berichten waarop mensen hun zorg delen over de kosten van levensonderhoud en die berichten komen uit diverse landen, van Nederland tot Amerika en Australië. De verkiezingscampagne van de Nederlandse parlementsverkiezingen was een bizarre tijd. Ik ontving veel voicemails waarop mensen vertelden wat ze van de verkiezingen vonden. Voicemails bewaren een tijdsmoment. Als ik deze voicemails voor mijn muziek zou gebruiken, laat het zien waar we toen allemaal doorheen gingen. De berichten die ik volgend jaar zal ontvangen gaan weer over andere gebeurtenissen en andere gevoelens.

Gebruik je naast voicemail ook modernere technologie voor deze intieme manier van communiceren?
Ik gebruik alleen voicemail, een heel oud communicatiemiddel. Je kunt een bericht achterlaten maar je kunt het zelf nooit terug horen. Jouw bericht eindigt ergens op een server en je zult het nooit terug horen. Ik ben de enige die het bericht kan beluisteren. Mensen hebben denk ik behoefte aan een ruimte waar ze hun gedachtes kunnen achterlaten en vertellen hoe ze zich voelen. Vorige week ontving ik een bericht van iemand die zei: “Hi, ik heb vorig jaar gebeld en ik bel je nu weer omdat ik me beter voel, ik ben weer mezelf.” Mensen onthouden wat ze destijds hebben ingesproken.

Vervaagt in jouw muziek de grens tussen publiek en privé?
Toen ik net met Might Delete Later was begonnen had ik zo’n beeld van iemand die op een dag ergens in een café een kop koffie drinkt, daar naar muziek luistert en opeens opspringt en roept: “Dat is mijn stem op de speakers!” Dat is precies wat ik wil. Iemand deelt zijn gedachtes en ik gebruik het in mijn muziek, we doen het samen. Ik krijg soms hele bizarre voicemails. Een tijdje geleden kreeg ik het bericht: “Hi, ik ben op zoek naar Derek. Heb je Derek gezien?” Dat was alles. Ik zou dolgraag willen weten wat het verhaal daarachter is. Wie is Derek? Hoe ben je hem kwijtgeraakt? Ik heb er een lied over gemaakt.

Kom je nog op andere manieren in contact met je publiek, anders dan via de voicemails?
Ik wil zo divers mogelijke voicemails ontvangen, in verschillende talen en van verschillende continenten. Mensen kunnen ons voor flyers via Instagram een bericht sturen en via mijn website kun je ze overal ter wereld bestellen. Social media heeft ons op deze manier enorm geholpen. Sommige flyers hangen in Rome naast het Colosseum. In London hangen ze in Hyde Park, naast een bord met het verzoek- Do not feed the birds.

Op je website pleit je voor duurzaamheid. Geef je dit ook prioriteit in het project Might Delete Later?
Als ik door Amsterdam loop zie ik overal plastic flyers. Wanneer ik ergens een flyer ophang wil ik niet dat het gevolgen heeft voor de omgeving daar. Onze flyers zijn biologisch afbreekbaar. Het is veel duurder om een duurzame flyer te produceren, en het kost heel veel moeite. Zelfs de inkt moet ecologisch verantwoord zijn, maar het mag ook niet bij de eerste de beste regenbui wegspoelen. Het heeft me ongeveer een half jaar gekost om een leverancier te vinden die non-toxic lijm kon leveren.

Wat zijn je toekomstplannen voor Might Delete Later?
Ik wil met mijn show op podia staan, zoveel mogelijk, ook om te zien hoe het publiek op de muziek reageert. Tijdens de show kan het publiek de tekst van de voicemails op een scherm zien. Samen met een aantal ontwerpers werken we aan een soort stand-alone expo, waar voor elke voicemail real-time een transcriptie wordt getoond.

Zou je ooit overwegen Might Delete Later, te deleten?
Ja, want dingen gebeuren, om wat voor reden dan ook. Misschien lukt het me allemaal niet meer na een miljoen voicemails. Het liefst doe ik dit project voor altijd. Dan zou ik de gelukkigste artiest op aarde zijn. Misschien kan ik ooit Might Delete Later overdragen aan iemand anders, dat zou fantastisch zijn. Misschien stopt Might Delete Later dan wel als tien Might Delete Later ambassadeurs het hebben overgenomen en we misschien in een andere galaxy zijn waar geen voicemails of telefoons bestaan. Maar voorlopig is het er nog.

Hebben ze Derek ooit gevonden?
Nee. We zoeken hem nog steeds. Als iemand dit interview leest en weet waar Derek is, bel me en spreek alsjeblieft de voicemail in. Ik zou dolgraag willen weten wat het verhaal daarachter is en wie hij is.

@mightdeletelatermusic

Neon Muzeum Warsaw

Grafisch ontwerper David Hill en fotograaf Ilona Karwinska zijn de oprichters van Neon Muzeum Warsaw. David en Ilona werden bij toeval curatoren van een unieke collectie. Wat begon als een romantische wandeling door Warschau resulteerde in een collectie van meer dan 300 prachtige neonlichten uit de periode van de Koude Oorlog. Giulia Weijerman sprak met David Hill om erachter te komen waarom deze Poolse neonlichten uit deze specifieke periode zo bijzonder zijn. Tijdens het interview viel Giulia van de ene verbazing in de andere.

door Giulia Weijerman

David, waarom ben je zo geïnteresseerd in Poolse neonlichten?
Toen ik in 2005 mijn vrouw Ilona in Londen leerde kennen, nodigde ze me uit om Warschau te bezoeken. Ilona komt oorspronkelijk uit Polen. Ze verhuisde als tiener naar het Verenigd Koninkrijk en bracht daar haar volwassen leven door. Ze wist net zoveel van de geschiedenis en cultuur van Polen als ik. Toen we door de straten en boulevards van Warschau wandelden, zag ik overal neonreclames. Ik ben van huis uit grafisch ontwerper en typograaf. Het viel me op dat deze neonlichten zo fris oogden, in lettertypes die ik nog nooit eerder had gezien. Ik vond ze fantastisch, maar niemand leek er ook maar enige aandacht aan te besteden. Ilona is portretfotograaf. Ze had net een groot antropologisch project in Syrië en Libanon afgerond en ze vroeg zich af wat ze hierna zou gaan doen. ‘Waarom ga je niet neons fotograferen in plaats van mensen?’, heb ik toen geroepen. Dat was het startsein voor een fotodocumentaire en die bracht ons uiteindelijk naar het behoud van deze prachtige, historische neonreclames. We hebben nu meer dan 300 neons in onze collectie, de eerste en grootste collectie van Europa.

Wat maakt de neons in jullie collectie zo bijzonder?
Wat ik zo fascinerend vind is dat ze zijn ontworpen binnen de strikte regels en voorschriften die destijds opgelegd werden door de staat. Grafisch ontwerpers moesten binnen deze parameters werken, er was geen ‘carte blanche’. Het was een zorgvuldig gecontroleerd medium en daarom is het zo ongelooflijk dat deze ontwerpers zulke mooie, expressieve neons hebben gecreëerd. Elk neonlicht is ontworpen voor één doel, dus voor één gebouw, één product, één dienst of één fabriek. De letters en tekens zijn uniek. Ze werden maar één keer gebruikt in een ontwerp en daarna nooit meer. Maar toen de ontwerpers van het eerste uur met pensioen gingen namen de technici het ontwerpen van ze over. Zij begonnen veelvoorkomende lettertypes als Grotesk Neue en Helvetica te gebruiken. Je zag eind jaren 80 steeds vaker neons in dit lettertype. Het deed afbreuk aan de originaliteit die de vroege stijl zo kenmerkte. De latere generatie neons hebben naar mijn mening niet dezelfde visuele- en emotionele lading.

Hoe ben je ertoe gekomen om een museum te starten?
Mijn ouders waren verzamelaars. Het verzamelen is me met de paplepel ingegoten. Voor mij was het logisch deze neon objecten te verzamelen en te laten zien aan het publiek in een museum. We vonden een ruimte in het gebouw waarin we nu al bijna 12 jaar zitten. Ilona stelde een pop-up tentoonstelling voor van een paar weken. Daarna zouden we wel zien. Onze eerste tentoonstelling was in mei 2012. Het was onderdeel van The European Museum Nights Event en we hadden een advertentie geplaatst. Er kwamen 6.000 mensen in één nacht naar ons museum! We waren totaal verrast door de positieve reactie van het publiek. We hadden negatief commentaar verwacht, de neonreclames waren symbolen van het communistische regime. Ze zijn ontworpen door de beste grafische kunstenaars, ondanks dat de communistische autoriteiten de initiatiefnemers waren van de neonisatiecampagne.

Vertelt het museum ook iets over de geschiedenis van de neons? Of ligt de focus met name op de esthetiek?
De geschiedenis van de neons is voor ons van top belang! In ons archief hebben we duizenden originele tekeningen, projectplannen en blauwdrukken. In het museum hebben we de neons voorzien van tekstlabels met informatie over de geschiedenis, de ontwerper en de locatie van het gebouw waarop de neons stonden. In de jaren vijftig waren de mensen rusteloos in Oost-Europa. Ze wilden hun vrijheid terug en herinnerden zich het leven tijdens het interbellum. De Sovjets en communisten waren bang dat ze de controle zouden verliezen. Iemand heeft waarschijnlijk tijdens één of andere conferentie in Moskou geroepen: laten we overal neons plaatsen, dan lijken de steden een beetje zoals tijdens het interbellum. In het begin waren we bang dat het publiek onze tentoonstelling zou zien als sympathie voor het communisme. Maar in de loop der jaren is de politieke bijklank afgenomen. We willen gewoon dat de mensen genieten van de esthetiek. Het is ongelofelijk dat een samenleving die zo gecontroleerd werd, zulke prachtige neons heeft voortbracht.

Verzamelen jullie alleen neons uit de periode van de Koude Oorlog?
We zijn met name geïnteresseerd in de neon designs uit de periode van 1955/56 tot het einde van het regime in 1989. Het was een initiatief van de communistische autoriteiten, het was een staatsproject en het werd geleid door een intern staatsorgaan. Dit zijn geen commerciële neonlichten en het waren geen advertenties. Het waren socialistische berichten, symbolen om ’te informeren, te vormen en te amuseren’. De staat stond geen concurrentie toe en in Polen was er maar één bedrijf dat alle productie van neons afhandelde. We zijn erachter gekomen dat andere Oostbloklanden achter het IJzeren Gordijn, ook hun eigen neonpropaganda hadden. Er was dus een lokale stijl in Polen, Hongarije had een bepaalde stijl en het voormalige Tsjechoslowakije had zijn eigen stijl.

Hoe ziet het museum er over 5 of 10 jaar uit?
Nou, veel groter. We exposeren nu 125 volledig gerestaureerde neonlichten. Maar we hebben honderden neons in opslag, wachtend om te schitteren. Sommigen zijn behoorlijk groot. We hebben bijvoorbeeld de grootste en tevens de oudste neonreclame van het voormalige Oostblok. Het is gemaakt tijdens de Stalinperiode en Stalin had een hekel aan Westerse neonreclame. Het is ons een raadsel waarom de autoriteiten een neon wereldbol met een diameter van 5 meter lieten bouwen, om die vervolgens in1950 midden in het centrum van Warschau te plaatsen. Wij hebben het origineel in onze collectie. Deze neon wereldbol moet het middelpunt worden van onze tentoonstelling, want het symboliseert de oorsprong van de neonisatiecampagne. Maar dat kan alleen in een grotere expositieruimte. We hebben momenteel zo’n 500-600 m² aan ruimte en dat willen we graag verdubbelen. We hopen volgend jaar te verhuizen naar een groter gebouw, dichter bij het centrum van Warschau. Ons huidige publiek bezoekt ons nooit toevallig. Het zijn mensen die vastbesloten zijn onze collectie te bekijken en doen nu veel moeite om ons te vinden. Het Neon Muzeum ligt aan de oostkant van Warschau, aan de andere kant van de Vistula rivier. Het is een hele trip om bij ons te komen. Er komen nu jaarlijks 100.000 bezoekers naar het museum. Maar met de verhuizing naar het centrum van Warschau hopen we nog meer bezoekers aan te trekken.

Heb je een favoriet in jullie collectie?
De neons zijn voor ons als kinderen en we houden evenveel van ze. Maar stiekem heb ik twee favorieten. Eentje toont een grote blauwe cirkel met een elektrisch rood woord ‘Mydlła’, dat betekent zeep. Rechtsonder staat het woord ‘Farby’, dat verf betekent. Het is mijn favoriet omdat mensen altijd zo verbaasd zijn wanneer ze lezen dat deze neon gemaakt is voor zulke alledaagse producten als zeep en verf. Ze denken in eerste instantie dat het een reclame is voor een jazzcafé of een cocktailbar, omdat het er zo spectaculair uitziet. Mijn andere favoriet laat het woord ‘Syrena’ zien in oogverblindend helderblauw licht. De typografie is verbluffend mooi. Het komt uit een verlaten bioscoopgebouw in Elbląg, aan de Baltische kust. Het gebouw zou afgebroken worden en toen de slopers controleerden of er nog iemand binnen was, vonden ze stukjes van deze neonreclame. De vastgoedontwikkelaar bood aan om het volledig te restaureren en aan ons te doneren. Het was zo’n mooi, genereus gebaar. We hebben daarom een speciale verlichtingsceremonie in het museum georganiseerd voor deze neon.

Zijn er nieuwe tentoonstellingen gepland voor de nabije toekomst?
We hebben onlangs een beurs gewonnen voor de nieuwe tentoonstelling, Women Designers of Light. In deze tentoonstelling staat het werk van de vrouwelijke neonontwerpers van Warschau centraal. Eind jaren 50 en begin jaren 60 werkten duizenden vrouwen als neon buisbuigers, maar de ontwerpers waren meestal mannen. Pas later begonnen vrouwen neons te ontwerpen. Op 21 november openen we deze tentoonstelling en het is een uitbreiding van de permanente tentoonstelling van ons museum.

Neon Muzeum Warsaw

Nino Ferrari Mathis- Mister Beton

Nino Ferrari Mathis brengt met zijn Instagrampagina, Ninosbuilding, de architectuurstroom brutalisme naar het social-media publiek. Ferrari Mathis komt oorspronkelijk uit Parijs, groeide op in Brazilië en woont op dit moment in New York waar hij architectuur studeert aan Parsons School of Design. Via Instagram laat hij de prachtigste moderne gebouwen zien en vertelt hij waarom hij ze zo bijzonder vindt. POM Magazine’s editor, Giulia Weyerman sprak met Nino over zijn passie voor architectuur en voor brutalisme in het bijzonder. Ze probeerde erachter te komen wat het toch is met Nino en beton.

door Giulia Weyerman

Nino, wat vind jij van beton?
Ik hou erg veel van beton. Of het nu onbewerkt of afgewerkt is, ik vind het altijd mooi, helemaal bij brutalistische architectuur uit de jaren 60. Beton heeft een uitgesproken uitstraling en ik vind het op z’n mooist als het in contract staat met de natuur.

Op je Instagrampagina laat je veel brutalistische architectuur zien. Wat trekt je in deze architectuurstijl zo aan?
Niet zo zeer de esthetiek trekt me aan, maar de mentaliteit. Toen brutalisme op zijn hoogtepunt was in de zestiger en zeventiger jaren, was het ook op een creatief hoogtepunt. Ik beschouw brutalisme eerder als een manier van expressie dan een architectuurstijl. Veel brutalistische gebouwen hebben zeer experimentele ruimtes en vormen die we nu niet meer hebben. Mensen realiseren zich dat niet. Ze gunnen zich niet de tijd om te doorleven wat een architect voor hen heeft ontworpen. Het is heel bijzonder om in zo’n ruimte te zijn.

Het valt me op dat er nogal wat posts op je Instagrampagina staan met Braziliaanse brutalistische architectuur . Wat spreekt je zo aan in Braziliaans brutalisme?
Bij brutalisme denken de meeste mensen aan Oost-Europa en Sovjet architectuur. Misschien is dat de reden dat brutalisme geassocieerd wordt met grauw, troosteloos en grijs. Brazilië en Latijns-Amerika in het algemeen, heeft prachtige brutalistische architectuur omgeven met planten, bomen en natuurlijk licht. Mijn posts veranderen het beeld dat mensen bij brutalisme hebben. Ze beginnen het te waarderen en sommige worden echte fans.

Waarom post je voornamelijk over brutalisme en niet over andere architectuurstijlen?
De Instagrampagina is niet begonnen als een brutalismekanaal. Eerlijk gezegd maak ik me een beetje zorgen. Ik huiver ervoor een “brutalisme personality” te worden. Ik ben dol op brutalisme, maar het is maar een klein onderdeel van het scala aan architectuurstijlen. Het is een niche, een stijl die niet lang heeft geduurd, maar wel rimpeleffect teweeg heeft gebracht. Toen ik net begon met mijn Instagrampagina richtte ik me op hedendaagse- en moderne architectuur, met name het modernisme van de jaren zestig. De architectuur van de zestiger jaren vind ik zo interessant omdat het zulke contrasterende stijlen kende. Je had enerzijds gebouwen helemaal van beton en anderzijds gebouwen die vrijwel alleen uit glas bestonden. Mijn posts gaan heen en weer tussen deze uitersten en zijn een gespreksonderwerp in de comments.

Heb je een favoriet gebouw?
Eén van mijn favoriete gebouwen is Museu de Arte Contemporânea (MAC), in de buurt van Rio de Janeiro. Het is ontworpen door de architect Oscar Niemeyer. Het lijkt op een UFO. Als ik in MAC ben voelt het alsof ik op een andere planeet ben. Het is het mooiste gebouw dat ik ooit heb bezocht. Iedere keer wanneer ik in Rio ben ga ik erheen.

Hebben je volgers invloed op wat je post op Instagram?
Zodra ik een stad ga bezoeken plaats ik een reel waarin ik de volgers vraag, van welk gebouw uit die stad ze graag een post zouden willen zien. Weet je, het zijn heel vaak de volgers die ervoor zorgen dat ik een gebouw kan bezoeken of die een rondleiding voor mij regelen. Alle gebouwen die ik heb bezocht in Brazilië, zijn tips van volgers.

In hoeverre beïnvloedt brutalisme jouw ontwerpen?
Heel vaak, maar niet zonder controverse. Vorig semester ontwierp ik een gebouw van beton helemaal geïnspireerd op brutalisme. Toen ik mijn presentatie voorbereidde kwam de professor naar me toe. Ze zei: ‘Maar, Nino je kunt dit ontwerp toch niet uit beton laten bestaan.’ Ik antwoordde: ‘Waarom niet?’ Ze legde toen uit dat gebouwen uit beton niet duurzaam zijn. Vandaag de dag leer je tijdens de architectuuropleiding over duurzaamheid. Het is één van de redenen waarom brutalisme is gestopt, het is niet duurzaam. De gebouwen zijn van beton, ze zijn duur en vereisen veel carbonemissie. Maar architectuur studeren gaat ook over ontdekken wat jij als student mooi, leuk en belangrijk vindt en hoe je dat wilt toepassen in je ontwerpen. En uiteindelijk gaat mijn design, een ontwerp van een student, toch niet gebouwd worden. Dat heb ik de professor uitgelegd. Gelukkig ging ze ermee akkoord en mocht ik mijn ontwerp presenteren.

Is er een materiaal dat de rol van beton in brutalisme zou kunnen vervangen?
Met beton kun je hele vloeide vormen maken. Hout en baksteen zijn dan wel rechthoekig maar je kunt er denk ik dezelfde vormen mee maken als met beton. Het materiaal is in ieder geval warm. Beton maakt dat een gebouw koel en koud aanvoelt, vergeleken met hout.

Maar kunnen we het dan nog steeds brutalisme noemen?
Nee (lacht), misschien wel qua vorm, maar brutalisme is zo verbonden met beton en met de jaren 60. Het wordt lastig om het op die manier weer op de kaart te zetten.