Twee jaar geleden interviewde POM Magazine actrice Rosita Segers over de voorstelling ‘Spread The Sadness’, die ze samen met Max Laros produceerde. Max en Rosita vormen het Utrechtse theatercollectief, Non Creators Company en sinds het interview maakten en speelden ze vele voorstellingen. In een gesprek met Giulia Weijerman vertelt Rosita over de voorstelling waarmee ze nu op de planken staat en wat de Non Creators Company allemaal nog meer in petto heeft.
door Giulia Weijerman
Twee jaar geleden interviewde POM Magazine jou over jullie voorstelling Spread the Sadness. Je vertelde toen dat je het moeilijk vindt om te huilen en in een groep toe te geven aan je verdriet. Hoe is dat nu?
Ik vind het nog steeds moeilijk om me zo kwetsbaar op te stellen en de controle te verliezen.
Kun je dan wel controle verliezen in je theaterstukken?
Als ik voor een stuk op het podium sta lukt het me vaak om alles toe te laten en ergens volledig voor te gaan, zonder te weten waar ik uit kom. In zekere zin bevind ik me op het podium in een gecontroleerde situatie die als randvoorwaarde fungeert en waarbinnen ik de controle helemaal los kan laten. Daarom vind ik spelen ook zo lekker. Geef mij een brilletje en een petje en ik speel een onzeker jongetje van 12. Geef me een raar pruikje en ik ben een oud mannetje. Geef mij een rare broek en ik speel een onzeker meisje. Ik hou van gekke kostuums waarin ik me kan transformeren. Het geeft me een spelimpuls.
Als je nu terugkijkt op jullie voorstelling Spread The Sadness, is er iets veranderd in de manier waarop jij en Max Laros verhalen vertellen in jullie producties?
Ik denk dat de stukken die Max en ik maken nog steeds ontstaan vanuit een persoonlijke fascinatie. Net als Spread The Sadness is het uitgangspunt van onze laatste voorstelling Ôskwanteklip verdriet. Verdriet om vergankelijkheid, afhankelijkheid en eindigheid. Verdriet om de aftakeling die je ziet bij je opa’s en oma’s. Spread The Sadness was montagetheater met allemaal in elkaar gevlochten acts. Voor onze laatste voorstelling Ôskwanteklip, wilden we het maskerspel ontdekken en die speelstijl leren. We zijn altijd op zoek naar toneelvormen die we nog niet kennen. We hadden ook nog nooit oude mensen gespeeld en als acteurs vonden we dat een mooie, nieuwe uitdaging. Ôskwanteklip gaat over een heel oud stel dat in een huisje aan zee woont. Op een gegeven moment overlijdt de vrouw, Gon. Ik speel de echtgenoot, Ger, die alleen achterblijft. Ger gaat door alle stadia van rouw. Hij heeft niet zoveel meer om voor te leven. Zijn lichaam takelt af en zijn vrouw is dood. Hoe kun je in die eenzaamheid en dat lijden, toch schoonheid of troost te vinden? Daar gaat de voorstelling over.
Ik las ergens over de transformatie van Gon in een mossel! Klopt dat?
Vanaf het moment dat Gon is overleden speelt er in het hoofd van Ger een vervreemdend, absurdistisch, irreëel universum af. In het tweede deel van de voorstelling belandt het publiek in het hoofd van Ger, waar alles kan. Als je iemand verliest doet alles je aan diegene denken, dat wilden we mooi verbeelden. We hebben een maskerworkshop gevolgd. Daarna hebben Max en ik samen met onze vormgevers een weeklang alleen maar maskers gemaakt. Max heeft toen een mosselmasker gemaakt. We wisten tijdens het maken van al die maskers nog niet wat we ermee gingen doen. Uiteindelijk zijn ze bijna allemaal in de voorstelling terechtgekomen.
Wat hopen jullie dat mensen meenemen na het zien van Ôskwanteklip?
Ik hoop dat mensen niet alleen verdriet ervaren maar ook momenten van schoonheid. Het is een grappige voorstelling, dus ik hoop ook dat ze lachen en plezier beleven.
Hoe gaat het nu met de Non Creators Company?
Het gaat goed! We zitten nu samen met Theater Kikker en Dood Paard in de nieuwe- makers-regeling van het Fonds voor Podiumkunsten. Dat houdt in dat we twee jaar lang de ruimte krijgen om twee producties te maken en onze signatuur uit te diepen en te verbreden. Het eerste jaar is bijna voorbij en we gaan beginnen aan het tweede jaar met een nieuwe productie LOSERS. Steeds meer mensen kennen de Non Creators Company. Toen we net bestonden was het maar hopen dat regisseurs met ons wilden werken. Nu komen ze soms naar ons toe om met ons samen te werken. We voelen dat we aan het groeien zijn.
Stel je zou een onbeperkt budget hebben en een groot team, wat voor voorstelling zou je dan maken?
Het lijkt me geweldig om een voorstelling te maken waarin Max en ik de hele tijd aan het vliegen zijn. Dat we in de lucht hangen met een touw aan het grid en alle decorstukken en props hangen dan ook in de lucht met touwen. Alles hangt in de lucht, dat lijkt me fantastisch. Zoiets hebben we nog nooit gedaan. Waarschijnlijk is het heel onhandig en oncomfortabel want je hangt de hele voorstelling in een soort tuigje aan het grid.
Het idee lijkt leuk, maar dan hang je daar maar, toch?
Lacht hard.
Je ben een tijd geleden verhuisd van Limburg naar Utrecht. Hoe bevalt Utrecht? Hoe is om daar een creator te zijn?
In Limburg hield ik me vooral bezig met musical. Met andere vormen van theater kwam ik toen nauwelijks in aanraking. In Utrecht ontdekte ik pas hoe levendig en divers de theaterscene is – dat voelde alsof er een nieuwe wereld voor me openging.
Wat was de eerste voorstelling die een grote indruk op je maakte?
Dat was niet in Utrecht, maar op Oerol. Daar zag ik de voorstelling Guess Who’s Back van de Young Gangsters. Het was komedie met superveel slapstick vechtscenes, in Amerikaans Engels en met veel publieksparticipatie. Ik had nog nooit zoiets gezien, ik kende dat helemaal niet. Een hele lange bloederige vechtscene doen, een Amerikaanse talkshow spelen in een voorstelling die gaat over de terugkomst van Jezus. Het maakte enorme indruk en liet me zien dat alles gewoon kan.
Hoop je dat mensen later ook zo naar jouw werk kijken?
Ik hoop van wel, dat lijkt me fantastisch. Ik hoop dat we iets maken dat zo anders is, dat mensen naar onze voorstelling willen gaan om te zien wat we nu weer gemaakt hebben. Ik hoop dat mensen helemaal meegenomen worden in onze fantasie en de wereld die we maken.
Speellijst Non Creators Company
Fotografie: Dagmar Ketelaers