Categorie: POM playlist

Ben je niet zo bekend met metal en heb je geen behoefte aan een heel weekend metal festival om uit te vinden wat je leuk vindt? Hieronder is een lijst met 10 bekende metal nummers die POM Magazine’s Nicole Broekema dwars door de diverse genres en tijdperken heen gekozen heeft. Smaken verschillen natuurlijk. Het zal je niet verbazen dat Nicole aardig wat heeft moeten schrappen om tot een top-10 te komen. Deze nummers worden steevast door het merendeel van het publiek meegebruld. Want ja, ook op metal festivals gaan de handjes de lucht in. Een lijstje dus om het festival gevoel nog even vast te houden. Show them metalhorns!

1. Ace of Spades – Motörhead
Om te beginnen, het lekker luisterbare en redelijk bekende Ace of Spades van Motörhead. Door het overlijden van rocklegende Lemmy Kilmister in 2015, helaas niet meer live te aanschouwen. Gelukkig heeft hij met z’n bandmaten heerlijke, pure rock achtergelaten, waaronder deze klassieker.

2. Raining Blood – Slayer
Gelijk door naar een heel andere sound, naar Slayer, de goden van de trash metal. Natuurlijk komen voor dit lijstje meerdere nummers van deze band in aanmerking. Ik heb gekozen voor Raining Blood, vanwege de herkenbare riffs en omdat die andere al in de Top 2000 staat.

3. Black no. 1 – Type-o-Negative
De donkere, soms melancholieke, soms humorvolle muziek van Type-O-Negative wordt breed gewaardeerd in de metal wereld. Hebben zij met het nummer “My Girlfriend’s Girlfriend” de nodige hitlijsten behaald, op de metal weide is het Black No. 1 dat de meeste snaren raakt. Loving you!

4. Run to the Hill – Iron Maiden
In een metal lijst kan Iron Maiden natuurlijk niet ontbreken. Maar welk nummer? Fear of the dark, veelal afsluiter van de show? Het wat algemeen bekendere Number of the Beast met het prachtige gesproken intro? Of misschien The Trooper of toch Aces High omdat dat van die heerlijke songs zijn? Nee, het wordt Run to the Hill, omdat dat toch de beste “meezinger” van allemaal is!

5. Davidian – Machine Head
De drumroffel, de gitaariffs, de oerschreeuw, de tekst; we kunnen het allemaal meedoen. Hoor duizenden stemmen meeschreeuwen: Let freedom ring….!! Luister en je weet waarom het geen verdere toelichting nodig heeft.

6. Chop Suey! – System of a Down
Afwisselend snel en chaotisch, en dan weer rustig en engelachtig, het bekendste nummer van System of a Down, Chop Suey! hoort absoluut in dit lijstje met meezingers. Diep respect voor iedereen die dit nummer ook daadwerkelijk helemaal kan meezingen.

7. Bro Hymn – Pennywise
Typisch voorbeeld van een nummer dat velen kennen; zo’n deuntje dat iedereen meehumt, soms zonder te weten welke band of nummer het is. Strijdlied van tientallen sportclubs wereldwijd. Het energieke refrein “Whooo-oh-oh-oh …” werkt erg aanstekelijk en verraadt niet direct de lading van de tekst: het verlies van dierbare vrienden. Een welgeslaagd eerbetoon.

8. War Pigs – Black Sabbath
In het woud van vele, vaak snoeiharde, metal genres dacht je misschien niet direct aan Black Sabbath. Toch zeker in de lijst opgenomen omdat deze band gezien wordt als de eerste metal band. Waarschijnlijk ken je het nummer “Paranoid”, de enige top-10 hit van deze band. In dit lijstje hoort War Pigs, omdat het heerlijk is om mee te doen met de lange uithalen.

9. Snap your fingers, snap your neck – Prong
Ondanks (of wellicht dankzij) hun cultstatus worden een aantal nummers van Prong nog altijd hoog gewaardeerd. Naast (persoonlijke) favoriet “Who’s fist is this anyway”, is Snap your fingers, snap your neck, het nummer waarbij de meeste handjes de lucht in gaan. Met knippende vingers, inderdaad.

10. Master of Puppets – Metallica
In vele lijsten op 1 als beste metal nummer ooit, ontbreekt dit nummer natuurlijk ook hier niet. Omdat echt bijna iedereen dit meezingt of neuriet, omdat het… nou ja, inderdaad, omdat het gewoon het beste nummer is. 😉
Master…
Master…
Master…

Tekst en muziekkeuze: Nicole Broekema

Muziekcovers zijn zelden zo goed als het origineel. Laat staan beter. Polly Parker ging voor POM Magazine op zoek naar covers die in haar ogen het origineel overtreffen. Klik op de titels, luister en oordeel zelf.

Dear Prudence
Een echt John Lennon werkje. Siouxsie and the Banshees doopten Dear Prudence om tot een gothic echo, een zwart punkbad waarin de luisteraar drijvend naar boven kijkt en Lennon high op een wolk ziet zitten.

Hit The Road Jack
Valt het origineel van Ray Charles te overtreffen? De Thaise band, The Cat, komt in de buurt. Ze spelen eigenlijk het origineel nauwgezet na, maar de holle klank van de opname geeft het een gitaar-van-sigarenkistje-met-elastiekjes effect. De versie van Ray Charles is een meezinger bij langzaam rijdend verkeer, die van The Cat dwingt tot luisteren wanneer je stil staat op de ringweg.

Personal Jesus
Het origineel van de Britse band, Depêche Mode valt gewoon niet te overtreffen vond ik. Totdat ik de versie van Johnny Cash hoorde. Net zo staccato als het origineel, maar de gebroken stem van Cash gaat door merg en been. Ook hier geldt, het origineel zing je mee, maar de cover doet je luisteren

Nouvelle Vague
Ik vond het lastig kiezen uit het enorme cover oeuvre van deze Franse band. Ik kies voor Sweet And Tender Hooligan. Het origineel is van The Smiths. Waarom is de versie van Nouvelle Vague zo bijzonder? Vanwege de druppelende kraan en het knetterende gebakken eitje op de achtergrond, etcetera.

Jingle Bell
Gecomponeerd in de 19de eeuw door James Piermont en af en toe verguisd vanwege het gewaagde karakter van de coupletten. Misschien is dat wel de reden dat deze kerstklassieker zich zo makkelijk laat inpakken in een ander jasje. Geïnspireerd door de metal voor beginners playlist, ga ik voor de versie van Leo.

Zet een paar bomen bij elkaar en er ontstaat een systeem, een levend mechanisme, een wezen dat ademt, grinnikt, glimlacht en nukkig is met donkere grillen en grollen. Kortom: het bos. Marije de Boer laat je het temperament van het bos begrijpen met haar playlist.

Noem me sentimenteel, verwijt me kinderachtigheid, maar wanneer ik denk aan het bos dan zie ik kabouters die onder hun paddenstoelen vandaan komen om het bos te ontdekken. In het nummer- Sun My Sweet Sun – van Red Axes merk je de voorzichtigheid van de kabouters, geen mens mag ze immers ooit betrappen op hun bestaan. Vandaar het zenuwachtige gepingel. Maar kabouters zijn altijd vrolijk, en dat is zeker te merken aan de melodie. Oordeel zelf. Sun My Sweet Sun – Red Axes

’s Nachts is het bos angstaanjagend, maar zodra de zon opkomt ziet het bos er anders uit. Langzaamaan schijnen er zonnestralen door de bomen en begint de temperatuur te stijgen. Ouders maken met hun kinderen een zondagochtendwandeling. De kinderen beginnen vrolijk door het bos te rennen, met de ouders erachteraan. Luister maar in Madness van Weval.

Als er iets is wat het bos schenkt, dan is het wel rust. Het bos dat zo zichzelf is, een mens die zich er een weg doorheen baant en de geur van dennennaalden geven net als het nummer Mirror Lake van Angus MacRae, rust en energie.

Totdat de wolken langzaam de zon verdringen en iedereen zich haast om weg te komen uit het bos. Het rustige getik op de achtergrond, in het nummer Together van The XX, is de langzaam opkomende regen die af en toe weer gaat liggen. Maar de donkere wolken blijven, de storm bouwt zich rustig op en na drie en een halve minuut is de storm in volle gang. Niemands wil daar nog tussen de bomen staan.

De sfeer in het bos is erg afhankelijk van het weer. Het bos wordt ontzettend vrolijk en kleurrijk van zonlicht. In de zomer hangen felgroene bladeren aan de bomen, in de herfst is de grond bedekt met roodgekleurde bladeren. Alles geeft aan te leven of te hebben geleefd en ervoor te gaan. Net als het nummer Sunstring van Max Liese.

Tekst en muziekkeuze: Marije de Boer