Marije de Boer, auteur op POM Magazine

Patat poëten

Wat hebben patat en poëzie met elkaar te maken? De enige link die je misschien zal leggen, is dat het allitereert. Maar in de stad Groningen lukte het toch om deze twee werelden met elkaar in contact te brengen: tijdens het Patat Poëten festival afgelopen januari. Marije de Boer bezocht voor POM Magazine dit bijzondere festival en geeft een impressie.

Samen met andere onwetende Groningers liep ik donderdagmiddag, niets vermoedend, een patatzaak binnen. Iedereen was aan het wachten op de frieten. Niets ongewoons toch? Maar plotseling stond iemand op met een papier in de hand en las een kort gedicht voor. Eerst werd een gedicht over een tv voorgelezen en daarna een gedicht over niets minder dan: patat. De ruimte werd voor de verandering niet alleen gevuld met een sterke lucht van zoute patat, mayonaise en gebakken uitjes; woorden gaven ook geur en kleur. Dit smaakte naar meer, niet alleen mijn smachten naar patat werd vergroot, ook mijn nieuwsgierigheid naar deze gedichten en hun dichters. Het was te vergelijken met een avondvierdaagse. Ik liep van de ene plek naar de andere, waar patatliefhebbers overvallen werden met gedichten. Iedere patatzaak had zijn eigen charme; een marktkraampje op de Grote Markt verving een deel van de koude lucht met warme patatwalmen terwijl een andere patatzaak meer leek op een moderne hipstertent. Zo kreeg ieder gedicht op elke plek een andere dimensie. De gedichten die werden voorgelezen in een typische snackbar, waar frikadellen tentoongesteld worden in vitrines met groene franjes eromheen, kregen de volle aandacht van zowel onverwacht als verwacht publiek. Vijf verschillende dichters lazen hun gedichten voor. Op de achtergrond liet de frietboer de frieten sissend in het vet zakken. Etende patatbezoekers keken verbaasd op, ze wisten zich niet helemaal een houding te geven.

Bij de patat marktkraam op de Grote Markt was het staand luisteren in de koude lucht en dat gaf een andere draai aan de gedichten. Of bezoekers aandacht hadden voor het gedicht hing volledig af, met wat voor doel ze naar de patatkraam waren gekomen. De gedichtenliefhebbers probeerden zich te focussen op de woorden, maar de mengeling van koude wind met de zoute patatlucht stal een deel van de woorden en daarmee de aandacht. Voor Groningers en toeristen die alleen voor de patat waren gekomen, ging het net even anders. Wederom werd er verbaasd opgekeken naar de dichter die zijn woorden uitsprak. Maar nu trok juist het gedicht de aandacht, en niet de patat. Afwachtend, maar geïnteresseerd werd er vanuit de ooghoeken van nieuwsgierige patatliefhebbers toegekeken naar wat er gaande was. En dat was nou precies de bedoeling van dit festivalletje: de aandacht trekken van patatliefhebbers, van mensen die normaal gesproken niet vaak in contact komen met poëzie. Poëzie staat vaak te ver van het bed. Het Patat Poëten festival wilde daarin verandering brengen. In plaats van het publiek naar poëzie toe te trekken, werd de poëzie naar het publiek gebracht. Naar een pop-up podium waar iedereen welkom is om een klein hapje poëzie te proeven. Met een beetje mayo graag.

Tekst: Marije de Boer
Foto: Henx Fotografie

Ontbijtparel in Groningen

Voor de POM Magazine serie- Ontbijtspecial– bezocht Marije de Boer, Pernikkel in Groningen. Het bleek een smaaktocht vol uitersten. Marije legt uit waarom.

Bij veel stadse ontbijt- en lunchtentjes kom je als hongerige gast vaak terecht in een retro hippe huiskamer. En bij Pernikkel is dat niet anders. Ja, Pernikkel staat vol met Deens retro design. Maar al dat design staat in een zee van huiskamerplanten die vreemd genoeg, een warm welkomsgevoel geven. Alsof je je eigen huis nooit verlaten hebt.
Pernikkel’s ontbijtkeuze is net zo internationaal als zijn gasten, een smaakfeest van uitersten. Elke week ziet de menukaart er weer een tikkeltje anders uit, wat nieuwsgierig maakt om terug te komen. Berliner havermoutpap, mega hartig Engels ontbijt, zoete Amerikaanse pancakes en Aziatische pittige veganistische kokos curry. Ook de Nederlandse ontbijtgerechten blinken uit in uitersten met zoete wentelteefjes en zoute haring. De topper in de categorie hartige smaken is de Mexicaanse Huevos Rancheros, hot tomatensalsa met ei, die zijn evenknie vindt in de bloody mary die je erbij kunt bestellen. Je krijgt het gevoel dat er zelfs aan jouw eigenzinnige ontbijtwens, gedacht is.
De bediening is erg vriendelijk en heeft tijd voor een gesprekje. Bij iedere koffie krijgen we weer iets lekkers geserveerd zoals een vers stukje brownie. En voordat we iets besteld hebben krijgen we alvast een gratis fles water op tafel gezet. Met deze extraatjes zorgt het personeel goed voor zijn gasten. Bij Pernikkel lijkt alles op elkaar aan te sluiten. De menukaart, het personeel en het interieur lijken allemaal hetzelfde uit te stralen: laagdrempeligheid, het “thuis-gevoel” en bijzonder lekkere internationale ontbijtgerechten met een zoete, zoute of pittige twist.

Pernikkel, Aweg 2, Groningen

Het Bos- een playlist.

Zet een paar bomen bij elkaar en er ontstaat een systeem, een levend mechanisme, een wezen dat ademt, grinnikt, glimlacht en nukkig is met donkere grillen en grollen. Kortom: het bos. Marije de Boer laat je het temperament van het bos begrijpen met haar playlist.

Noem me sentimenteel, verwijt me kinderachtigheid, maar wanneer ik denk aan het bos dan zie ik kabouters die onder hun paddenstoelen vandaan komen om het bos te ontdekken. In het nummer- Sun My Sweet Sun – van Red Axes merk je de voorzichtigheid van de kabouters, geen mens mag ze immers ooit betrappen op hun bestaan. Vandaar het zenuwachtige gepingel. Maar kabouters zijn altijd vrolijk, en dat is zeker te merken aan de melodie. Oordeel zelf. Sun My Sweet Sun – Red Axes

’s Nachts is het bos angstaanjagend, maar zodra de zon opkomt ziet het bos er anders uit. Langzaamaan schijnen er zonnestralen door de bomen en begint de temperatuur te stijgen. Ouders maken met hun kinderen een zondagochtendwandeling. De kinderen beginnen vrolijk door het bos te rennen, met de ouders erachteraan. Luister maar in Madness van Weval.

Als er iets is wat het bos schenkt, dan is het wel rust. Het bos dat zo zichzelf is, een mens die zich er een weg doorheen baant en de geur van dennennaalden geven net als het nummer Mirror Lake van Angus MacRae, rust en energie.

Totdat de wolken langzaam de zon verdringen en iedereen zich haast om weg te komen uit het bos. Het rustige getik op de achtergrond, in het nummer Together van The XX, is de langzaam opkomende regen die af en toe weer gaat liggen. Maar de donkere wolken blijven, de storm bouwt zich rustig op en na drie en een halve minuut is de storm in volle gang. Niemands wil daar nog tussen de bomen staan.

De sfeer in het bos is erg afhankelijk van het weer. Het bos wordt ontzettend vrolijk en kleurrijk van zonlicht. In de zomer hangen felgroene bladeren aan de bomen, in de herfst is de grond bedekt met roodgekleurde bladeren. Alles geeft aan te leven of te hebben geleefd en ervoor te gaan. Net als het nummer Sunstring van Max Liese.

Tekst en muziekkeuze: Marije de Boer