In mijn kennissenkring heb ik twee Mini-rijdsters. Al kan ik niet helemaal uitleggen waarom, beide dames vind ik inderdaad echte Mini’s. Ondanks enorme verschillen qua karakter, werkkring, sociaal leven en persoonlijke interesses. Het heeft iets te maken met een klein, eigenwijs autootje waar stiekem een heleboel power in verstopt zit. Surprise! Een Mini rijden is een statement. Maar waarom kiezen die dames voor Mini? De ene kan het alleen maar gevoelsmatig uitdrukken: “Tja, het is het gewoon. Waarom, geen idee. Maar het moet een Mini zijn.” En als ik haar dan weer weg zie scheuren in dat ding, denk ik, ja, ik kan me jou ook niet in een andere auto voorstellen. Kiezen vrouwen eerder een kleiner autootje? Ik denk het wel. Bij mannen speelt toch al gauw uiterlijk vertoon een rol, vrouwen zijn praktischer: waar heb ik hem voor nodig? Kan ik hem overal parkeren? Vrouwen hoeven ook niet per se de strijd aan met andere autobezitters. Alhoewel: daag ze niet uit.
Lang, lang geleden had mijn moeder een klein, opvallend, want knalrood Fiatje. Niet zichtbaar was dat het bakkie best wel wat vermogen onder de kap had. Enfin, wij reden met zijn tweetjes naar opa en oma. De snelweg ging als een zonnetje, maar toen…. Bij een lange afrit zat er een dikke bak vervelend in haar kofferbakje en die overschreed haar irritatiegrens. Daar moet je echt heel veel voor doen, maar als je hem bereikt… Zoek dekking. Voor het eerste stoplicht kwam hij opdringerig naast ons staan gieren met zijn gaspedaal. Mijn moeder bleef strak vooruit kijken, zette haar kaken op elkaar, stak haar kin vooruit en neus in de lucht en zei: “Houd je vast.” Ze trok die bak van hem er volledig uit tot het tweede rode stoplicht. Zelfde scenario, alleen vlak dáárna werden de twee banen één baan, met een bocht erin. Tricky. We hadden echter één voordeel: mama kende die weg met haar ogen dicht. Ze vertrok nog steeds geen spier, maar zei triomfantelijk: “Nog eens”. En trok hem er een tweede keer finaal uit, zodat hij tot aan het dorp verplicht achter ons moest blijven. Uiteraard bleven wij netjes onder de maximum snelheid tot onze afslag. Toen zei ze, nog steeds met effen gezicht: “Nu ga ik iets doen wat jij niet mag”, en gaf de man stralend dé vinger. Terwijl hij bloedlink vol gas uit beeld scheurde, bescheurden wij het van het lachen.
Achteraf bezien: het autootje paste verdomd goed bij haar karakter. Dus speelt gevoel toch echt een grote rol bij je autokeuze? Een soort instinctieve relatie met je auto? Lijkt er wel op. Maar is een Mini een typisch vrouwenautootje, zij het met een ‘edge’? Om die vraag te beantwoorden, moet ik even terug, naar Mini vriendin 2. Zij had haar scheurijzertje geleased. De accountant in haar stak echter de praktische kop op toen haar leasecontract verliep. Overnemen van de oude Mini was buitenproportioneel duur. Een nieuwe leasebak was nog duurder. Er stond echter een showmodel bij de dealer… en die was wel te doen. Je voelt hem al aankomen. Er is een maar. De mannen van de garage hadden zich helemaal uitgeleefd op het showmodel. Met de nieuwste gadgets, speakers waarmee je je trommelvlies kan opblazen, spoiler, velgen, vette uitlaat en een uiterst fallisch antennetje vlak boven de spoiler als klapstuk. Het was een heuse man cave. In Mini formaat, dat wel. Ze vond het wel grappig eigenlijk. Zij in zo’n patserbakkie. Maar sinds ze in haar man-caveje rijdt valt ze van de ene verbijstering in de andere. Mannen met competitiedrift proberen haar van de weg te rijden. Vrouwen worden óf net zo agressief in de hoop aandacht te trekken, of ze dansen heupwiegend voor haar bumper in de verwachting dat er een rijke voetballer in zit. Als ze dan de vrouw achter het stuur ontdekken is de ontgoocheling compleet, van pruilen tot woede. Dat had ze met haar oude Mini nooit. Dus wat bewijst dit? Die verlengstukjes maken het verschil. In Mini Zonder ben je gewoon een eigenwijze Mini-vrouw en dat roept weliswaar een beeld op, maar smeekt niet om verdere actie. In een Mini Met moet je wel een vent met een hoop poen zijn om dat allemaal te kunnen betalen. En ook een vent met lef/karakter, anders zou je nooit een Mini kiezen, dan neem je een voor de hand liggender statussymbool. Die combi karakter en geld triggert de vrouw die prompt begint te baltsen. Het feit dat vrouwen dat aantrekkelijk vinden triggert weer de mannen die een onbedwingbare behoefte krijgen om zich te bewijzen. De moraal van het verhaal: denk goed na als je een nieuw auto gaat kopen. Gebruik niet alleen je emotionele betrokkenheid bij je automerk, of je verstand, maar luister heel goed naar het gevoel dat een auto oproept bij anderen. Anders zou er zomaar eens een verkeerd beeld kunnen ontstaan over wie jij bent. Nog maar 3 jaar en 8 maanden mannen bevechten en vrouwen van je afslaan te gaan, lieve vriendin. Sterkte.
AAG
